Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 1 w Nowym Dworze Mazowieckim

Przejście do sekcji:

Przejście do sekcji

Treść strony - Psycholog

Propozycje zabaw w tygodniu od 12.04-16.04.2021r.

 

 

Skrzynia mocy i sejf na zmartwienia

 

Potrzebne nam będą pudełka ( mogą być np. po butach).

 

Razem z dziećmi ozdabiamy dwa pudełka, które będą spełniały funkcję skrzyni mocy i sejfu na zmartwienia.

Sejf ma pomóc dzieciom w przykrych sytuacjach. Kiedy dziecko poczuje się źle; będzie smutne, wystraszone czy złe, może narysować to co spowodowało daną emocje i wrzucić to do sejfu. Dziecko powinno przystąpić do rysowania, gdy już wyciszy negatywne emocje.

Rodzic mówi dziecku: Kiedy wrzucisz rysunek do sejfu, będzie tam zamknięty
i bezpieczny. Teraz nie musisz już się martwić. Odetchnij

i baw się dalej. Za każdy rysunek dajemy dziecku pisemną pochwałę, możemy narysować serduszko, uśmiechnięte słoneczko itp. Pochwały te będą wrzucane do skrzyni mocy.

Raz w tygodniu można otworzyć sejf, zobaczyć, co jest w środku
i omówić z dzieckiem rysunki, a także wymyślić z sposoby na uniknięcie takiej sytuacji w przyszłości.

Należy pamiętać, aby omawianie nie zmieniło się w ocenę dziecka. Kładziemy nacisk na pozytywne aspekty zachowania.

W skrzyni mocy nasze pozytywne zachowania nabierają siły. Tam rodzic może wrzucać zapisane pochwały, a także rysunki dziecka, które pokazują sytuacje
w których dzieci były z siebie dumne. Jeśli dziecko nie potrafi narysować danej sytuacji, to oczywiście pomagamy mu.

Po kilu dniach, jak nazbiera się troszkę rysunków, otwieramy razem
z dzieckiem skrzynię mocy i odczytujemy notatki, oglądamy rysunki. Chwalimy dziecko za to, że stara się kontrolować swoje nieprzyjemne emocje i za umiejętność wyrażenia tych pozytywnych. Doceniamy najmniejsze gesty. Taka uwaga wpływa niezwykle motywująco na dzieci.

A.Łucjanek, Emocje, Wyd. Forum Media Polska

 

WULKAN EMOCJI

 

MOJE EMOCJE NARASTAJĄ. ZANIM WYBUCHNĘ, ODCZUWAM W CIELE I OBSERWUJĘ W SWOIM ZACHOWANIU ZMIANY.

SPRÓBUJ OKRESLIĆ, PO CZYM MOŻESZ ROZPOZNAC NARASTANIE WŁASNYCH EMOCJI. JAKIE SĄ PIERWSZE OZNAKI ZŁOŚCI, CZY LĘKU. ZAZNACZ JE POCZYNAJĄC OD PODSTAWY WULKANU I PRZENOSZĄC SIĘ CORAZ WYŻEJ, AŻ DO WYBUCHU.

OTO PRZYKŁAD:

 

ByFzXkdmKLXxAAAAAElFTkSuQmCC

 

Fundacja Pomoc Autyzm

 

 

Opowieść o żółwiu – jest to historia małego żółwia, który na wszystko się złościł i łatwo tracił kontrolę nad sobą.

Pewnego dnia żółw czuł się samotny i odizolowany. Tego dnia spotkał mądrego żółwia, który pokazał mu sztuczkę, dzięki której można się kontrolować, gdy odczuwa się złość. Powiedział żółwiowi, aby wszedł do skorupy i liczył, aż się uspokoi, żeby zatrzymał  myśli i się zrelaksował.

Ta opowieść jest kierowana do dzieci w wieku od 3 do 7 lat. Aby nauczyć dzieci tej umiejętności, możemy każdemu dać naklejkę lub mały kawałek papieru
z wizerunkiem  żółwia, za każdym razem, gdy wykona to ćwiczenie podczas stresującej sytuacji. 

A. Schneider, Techniki Relaksacji.

 

Propozycje zabaw w terminie 06.-09.04.2021r. 

 

Przytulmy się!

 

Cel:

- ćwiczenie umiejętności regulacji emocji

- radzenie sobie z trudnymi emocjami

 

Potrzebne materiały:

- papier, długopis, kredki, pudełko

 

Przebieg zabawy:

Na kilku kawałkach papieru rodzic wpisuje nazwy zwierząt, które dziecko lubi, część może narysować dziecko jeśli potrafi. Wkładamy kartki ze zwierzętami do pudełka. Następnie rodzic losuje pierwsze zwierzę z pudełka; załóżmy, że jest to małpka. Teraz rodzic musi przytulić cię tak, jak mama małpka przytula swoje dzieciątko. Później role się zamieniają i dziecko losuje kartkę. I tak na zmianę, aż
w pudełku nie zostanie żadna kartka.

 

 

 

Ćwiczenia relaksacyjne

 

Rozgrzewka

„Drwale" – dziecko staje w rozkroku. „Wyobraź sobie, że jesteś drwalem, przed Tobą leży pień. Dziecko podnosi ęce do góry ( splecione jak na trzonku siekiery) wdychając powietrze. Następnie energicznie opuszcza w dół ( "uderza w pień") wydychając powietrze w okrzykiem "HA"!

Wyciszenie

„Oddychanie z maskotką" – dziecko kładzie się na plecach, na brzuchu kładziemy pluszową maskotkę. Dziecko obserwuje ruchy maskotki przy wdechu i wydechu „Jak ma na imię maskotka? Czujesz jak leży na Twoim brzuchu?... a teraz wciągnij powietrze tam, gdzie leży maskotka. Spójrz na nią, co się z nią dzieje?... myślisz, że się jej to podoba?... kołysz ją jeszcze przez jakiś czas, aby zasnęła podczas Twojego kołysania".

Opowiadanie na rozluźnienie

Wprowadzenie:
Mówimy do dziecka: „Połóż się wygodnie, tak żeby nic Ci nie przeszkadzało, oddychaj głęboko, powoli, tak spokojnie jak byś za chwilę miał zasnąć, zamknij oczy".

Opowiadanie właściwe:
Wyobraź sobie, że jesteś kotem. Leżysz na słońcu, przeciągasz się. Słonce ogrzewa całe twoje ciało. Czujesz w całym ciele przyjemne ciepło, układasz głowę na posłanku, głowa robi się ciężka, buzia się rozluźnia, powieki robią się ciężkie i zamykają się. Zaczynasz spokojnie oddychać, wdech… wydech… Twój brzuch powoli opada i podnosi się. Ręce (po kolei części ciała) ogrzewają się, rozluźniają, opadają swobodnie. Całe ciało jest rozluźnione.

Fundacja „Pomoc Autyzm”

 

Bajka na temat autyzmu i akceptacji odmienności

https://bajki-zasypianki.pl/bajka-autyzm/

 

Propozycje zabaw od 29.03-02.04.2021r.

 

 

Jak się dziś czujesz?

 

BoOeZfpHT2xZAAAAAElFTkSuQmCC

Mega Szczęśliwa/y

2PwYnKWAV4EEhD18S9hclAxfWZdiqmi+6Lv2JsDctLQmpg8hSi62KnYab6QMGVXFSJcYfhhp+j5imVH5khuGSyFGU4YMR9s+kZ3d080+YUGyIlYTVfFnbUC8xCIIcPv0E5Al8S3lPaf0G0hyXqHDQwlREe4QMcFWP+liSjob+39srQQ+CSnBMAAAAAElFTkSuQmCC

Ponura/y

AdethxTd4V6QAAAAAElFTkSuQmCC

Bardzo Wesoła/y

BOjHzRGVWTULYAKU3wJgmOLYhm60oxkSwvZVTQSMOmLdVkgosdypGiETktGs9ElQDyCJjRRIoY4yJUucmigitySMGxXF8omhPQkW1f24Vfxf+cNQ9gV73jYAAAAASUVORK5CYII=

Wściekła/y

oehAAAAAElFTkSuQmCC

Rozbawiona/y

BOTCc1FQIkXDCJ99ceV8CToG7f8A7+cm+Zgmsn0AAAAASUVORK5CYII=

Mam Problem

0VBDZJHMRQ6ozOqOK5NO9S+vfV6c2LP4XiueCv9jcPCEAAAAASUVORK5CYII=

Dumna/y

 

wCxJ2hnmPXJQgAAAABJRU5ErkJggg==

Wygłodzona/y

gdfQqTwROo3oQAAAABJRU5ErkJggg==

 Najedzona/y

 

Y9X8AUEvYXdUq3nkAAAAASUVORK5CYII=

Wystraszona/y

AIGvBGlDpBMWAAAAAElFTkSuQmCC

Przyjazna/y

Ru5TTyyeiTWdAAAAABJRU5ErkJggg==

Obrzydzona/y

4f0Eiys+vqreYAAAAASUVORK5CYII=

Zawstydzona/y

8WfRxkXt+H4doAKsmrIUwlyYsDq+Rkw3ArK1qf7aQP8XPbVBKQY2tG8AAAAASUVORK5CYII=

Znudzona/y

P3BT1uJjn24sAAAAAElFTkSuQmCC

Niezdecydowana/y

 

F1aVEqVOMApaAAAAAElFTkSuQmCC

Smutna/y

wA0N0PnrW+iwgAAAABJRU5ErkJggg==

Śpiąca/y

 

AbRChLsgzSS7AAAAAElFTkSuQmCC

Zrozpaczona/y

A8odHDmjIoKVAAAAAElFTkSuQmCC

Zdziwiona/y

 

oEi9418B9t9pZZWTogHxzQAAAABJRU5ErkJggg==

Bardzo smutna/y

 

 

 

Bajka o gwoździach

Był sobie kiedyś chłopiec o złym charakterze. Jego tata dał mu woreczek gwoździ
i kazał wbijać po jednym w płot otaczający ogród za każdym razem, kiedy chłopiec straci cierpliwość i pokłóci się z kimś lub ktoś przez niego zapłacze. Pierwszego dnia chłopiec wbił w płot 45 gwoździ. Kolejnego 42, potem 39 itd. W następnych tygodniach nauczył się panować nad sobą i liczba wbijanych gwoździ malała
z  każdym dniem. Chłopiec bowiem odkrył, że łatwiej jest panować nad sobą, niż wbijać gwoździe.

Wreszcie nadszedł dzień, w którym chłopiec nie wbił w płot żadnego gwoździa. Poszedł więc do ojca i powiedział mu, że tego dnia nie wbił żadnego gwoździa. Wtedy ojciec kazał mu wyciągać z płotu jeden gwóźdź każdego dnia, kiedy nie straci cierpliwości i nie pokłóci się z nikim. Mijały kolejne miesiące i w końcu chłopiec mógł powiedzieć ojcu, że wyciągnął z płotu wszystkie gwoździe.

Ojciec zaprowadził chłopca do płotu i powiedział: “Rzeczywiście, wyjąłeś wszystkie gwoździe, ale spójrz, ile w płocie jest dziur. Płot nigdy już nie będzie taki, jak dawniej. Kiedy się z kimś kłócisz i mówisz mu coś złego, zostawiasz ranę w jego sercu taką, jak te. Potem mówisz przepraszam i wyjmujesz gwóźdź, ale rana pozostaje. Serce człowieka będzie wyglądało jak ten płot, pełne ran i okaleczeń. Słowo może zostawiać rany takie same jak nóż, a często nawet głębsze i bardziej bolące. Dlatego pamiętaj, abyś nigdy nie wbijał gwoździ w płot”.

 

 

 

Złość do kosza

Potrzebne materiały:

- mały kosz na śmieci lub pojemnik, kartka, przybory do pisania

Złość do kosza to zabawa polegająca na wymyślaniu przez dzieci sytuacji, które wywołują u nich złość.

Realizacja zabawy krok po kroku:

Rodzic siada z dzieckiem bądź dziećmi na dywanie i informuje je, że zagrają w grę pod tytułem Złość do kosza, której celem jest zrozumienie z jakich powodów dziecko się złości, czego nie lubi robić, a także w jaki sposób może sobie poradzić
z nieprzyjemnym uczuciem. Rodzic mówi swoim pociechom, że będą mogły wyrzucać swoje złości do kosza, aby się ich pozbyć, po tym jak znajdą dobry sposób na radzenie sobie ze złością. (takimi sposobami może być np. pompowanie balona, szybkie rysowanie kredkami po kartce, liczenie do 10, spokojne oddychanie itp.) Podsuwamy dzieciom takie rozwiązania.

Na koniec zabawy rodzic chwali dziecko za identyfikację rzeczy, które wywołują
u niego złość i za znalezienie skutecznych strategii radzenia sobie ze złością.

Rodzic może zapytać dziecko o to jak się czuło kiedy mówiło o swoich trudnych emocjach i jak się czuło kiedy wyrzucało swoją złość do kosza.

 

 

 

Po czym poznać, że ktoś jest zły

 

  • Ma szeroko otwarte oczy rJyn9rFIIE9cwDCQAAAABJRU5ErkJggg==

 

  • Marszczy brwi ASaZHrLZpijRAAAAAElFTkSuQmCC
  • Mówi głośno, czasem krzyczy 8HA5BwE1m9a5EAAAAASUVORK5CYII=
  • Robi się czerwony na twarzy H7D7eKX8kcDaqkAAAAAElFTkSuQmCC
  • Może dużo ruszać rekami A3IwgQoCXKkgAAAAAElFTkSuQmCC

 

  • Może tupnąć YAAAAASUVORK5CYII=

 

  • Płacze xDgoODnT8Hg1RzAA6phCpQoIDky5dPYmJinD8Hg1RzAA7Bpf8HP2HwIJvNhvEAAAAASUVORK5CYII=

 

Jeśli kogoś zezłościmy, możemy go przeprosić.

To znaczy, że ważne jest dla nas to, jak ten ktoś się czuje.

To się nazywa empatia, współczucie.

 

Co mogę powiedzieć:

 

NAJWAŻNIEJSZE PRZEPROSIĆ

 

  • Przepraszam, zrobiłem to niechcący.

 

  • Nie złość się, postaram się już tak nie robić.

 

  • Nie gniewaj się na mnie, naprawdę Nie chciałem.

 

  • Nie złość się na mnie, zaraz to poprawię (jeśli coś zrzuciłem, popsułem)

 

  • Gniewasz się na mnie? Byłem bardzo zdenerwowany i nie pomyślałem, co robię.

 

  • Przepraszam, poniosło mnie, nie chciałem ci sprawić przykrości.

 

Co Mogę zrobić?

 

Podaj rękę na zgodę

Zaproponuj pomoc

Zaproponuj wspólna zabawę.

 

Fundacja Pomoc Autyzm

 

 

Możesz fruwać jak ptak (opowieść relaksacyjna)

Jest piękny dzień. Niebo jest prawie bezchmurne, a świecące słońce przyjemnie cię ogrzewa. Patrzysz do góry i widzisz małego, kolorowego ptaka. Wiesz, że jest to sikorka, która cicho
i samotnie fruwa po niebie. Chciałbyś chętnie unieść się wraz z nią i w myślach wyruszasz w podróż. Rozkładasz swoje ramiona, stajesz na wietrze i machasz rękami w górę i w dół. Powoli ziemia usuwa ci się spod nóg i wznosisz się wysoko w niebo. Jesteś całkiem spokojny. Tu, wysoko jest pięknie. Czujesz wiatr wokół ciała. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie
i samodzielnie.

Patrzysz na ziemię. Pod tobą jest łąka usiana kwiatami. Kwiaty wyglądają na bardzo małe i mała jest też ławka pod jabłonią. Na jabłoni możesz zauważyć domek dla ptaków. Widzisz strumień, który płynie przez łąkę. Woda unosi kawałek kory, który wraz z prądem kołysze się w górę i na dół. Mały kot obserwuje uważnie przepływającą korę. Widzisz to wszystko dokładnie. Spokojnie wykonujesz kręgi na niebie. Robisz wdechy i wydechy, wdechy i wydechy, oddychasz bardzo regularnie
i samodzielnie.

Szybujesz wysoko nad górami. Promieniują one spokojem i bezpieczeństwem. Wokół świergotają małe ptaki. Nie obawiasz się. Obserwujesz dokładnie krajobraz, bo może zechcesz go namalować. Potem wznosisz się wyżej, aż na szczyty gór. Odpoczywasz na jednym z wierzchołków i odczuwasz w sobie ciszę. Czujesz, jak z ciszy wzrasta w tobie nowa siła. Wiesz, że to dobrze. Krążysz jeszcze po niebie i odczuwasz w sobie siłę. Wiesz teraz, że musisz być w ciszy, jeśli potrzebujesz siły.

Zaczerpnąłeś więc znowu dość siły i powoli szybujesz z powrotem ku ziemi. Z pewnością wylądowałeś na twardym gruncie, stajesz na wietrze i rozkładasz ramiona. Idziesz powoli wzdłuż łąk i pól, aż znowu doszedłeś do swojego domu. Wchodzisz i otwierasz oczy. Kładziesz się powoli na boku. Zaciskasz pięści, przeciągasz się. Teraz jesteś znowu świeży i rześki.

 

Autor: Portal Pedagogika Specjalna