Zespół Szkół nr 1 w Nowym Dworze Mazowieckim

Drogi Rodzicu!

Zanim Twoje dziecko przekroczy próg przedszkola...

• Naucz dziecko samodzielnego wykonywania jak największej liczby czynności (jedzenia, ubierania się, korzystania z toalety, wycierania nosa, mycia rąk, informowania innych o swoich potrzebach). Odzwyczajamy dziecko od smoczków, pampersa, nocnika, przyzwyczajamy je do urozmaiconych potraw, rezygnując z rozdrabniania pokarmów. Bardziej samodzielne dziecko zwykle przeżywa mniej lęków, gdyż czuje się niezależne od innych, a także wie, że radzi sobie w sytuacjach, w których inne dzieci muszą prosić o pomoc.

• By ułatwić czas pobytu dziecka w przedszkolu z obcymi osobami, zostawiaj je na krótki czas np z sąsiadką, dalszą ciocią. Przyzwyczajaj do towarzystwa rówieśników.

• Pokaż dziecku budynek przedszkola, spaceruj wokół przedszkolnego ogródka, w czasie gdy dzieci są na świeżym powietrzu. Czytaj książeczki dla dzieci o pójściu do przedszkola, zaaranżuj spotkanie z dziećmi, które już uczęszczają do niego. Podkreślaj pozytywy, które mogą spotkać Twoją pociechę w przedszkolu.

• Pozwól dziecku uczestniczyć w przygotowaniach do przedszkola (wspólne zakupy), daj możliwość przyzwyczaić się do tych rzeczy w domu, by w przedszkolu to wszystko nie było takie nowe, a już znajome i zarazem łatwe do rozpoznania.

• Nigdy nie strasz dziecko przedszkolem!!!

Pierwsze dni w przedszkolu...

• Postaraj się zorganizować tak poranki, by się nie spieszyć- miej czas na przytulenie, rozmowę w drodze do przedszkola, podkreślaj jaki fajny dzień przed Wami- mamy i taty w pracy, a dziecka w przedszkolu.

• Pozwól dziecku zabrać cząstkę domu do przedszkola (ulubioną przytulankę, kocyk).

• W początkowym okresie dobrze jest odbierać dziecko wcześniej, ponieważ małe dziecko ma inne poczucie czasu i okres przebywania poza domem wydaje mu się bardzo długi. Powiedz dziecku, kiedy i przez kogo będzie odebrane. Określ czas: po zupie, po II daniu.

• Nie mów dziecku, że przyjdziesz po nie wcześniej, kiedy to jest niemożliwe, nie składaj obietnic, których nie możesz spełnić.

• Stosuj w przedszkolu krótkie pożegnania, kiedy je przedłużamy dziecko cierpi jeszcze dłużej. Nie okazuj swojemu dziecku własnych rozterek. Często dziecko zaniepokojone jest bardziej reakcją swojego rodzica niż samą sytuacją. Kiedy wychodzisz z przedszkola pocałuj swoje dziecko, przytul przez moment i radośnie życz: baw się dobrze, do zobaczenia! Nie znikaj bez pożegnania.

• Nie zamartwiaj się w domu, czy pracy, jeśli rozstanie było ciężkie. Dzieci, po wyjściu rodzica najczęściej uspokajają się bardzo szybko i zaczynają interesować zabawą.

• Nie ustępuj maluchowi, kiedy płacze i protestuje. Jeżeli raz ustąpisz, np: dobrze, dziś zaprowadzę Cię do babci, ale jutro już nie będziesz płakać i przyprowadzę Cię do przedszkola"- pokażesz mu, że tak naprawdę wcale nie musi chodzić do przedszkola, a mama i tata zawsze znajdą jakieś inne rozwiązanie.

• Zachęcaj dzieci do próbowania różnych pokarmów w przedszkolu. Dzieci często zapominają, że czegoś nie lubią i w towarzystwie rówieśników zjadają wszystko.

• Nie wypytuj natarczywie o to, co było na obiad,  z kim się bawiło. Pozwól dziecku samemu mówić o tym co jest dla niego ważne i o czym samo chce powiedzieć. Zauważaj najmniejsze sukcesy już od pierwszych dni, chwal za dzielność.

• W okresie adaptacyjnym dziecko może stać się bardziej nerwowe i płaczliwe. Wykaż się wyrozumiałością i cierpliwością, nie poddawaj się emocjom, nieustannie zapewniając malucha o swojej miłości. Dziecko może stać się również bardziej zmęczone i rozdrażnione. Nie oznacza to jednak, że jest w przedszkolu źle, tylko, że nie przyzwyczaiło się jeszcze do niego.

• Daj sobie i maluchowi czas na oswojenie się z trudną sytuacją i przeżywanie różnorodnych emocji.

Nauczyciel nie jest wrogiem.

Nam również zależy na tym, by Wasze pociechy czuły się z nami jak najlepiej.

Dołóżmy wszelkich starań, by pobyt w przedszkolu był jednym z najradośniejszych okresów w życiu Waszych dzieci.

UBIERANIE DZIECKA DO PRZEDSZKOLA

Właściwe ubieranie dziecka do przedszkola jest szczególnie ważne w kształtowaniu jego samodzielności. Wygodne ubranie, które dziecko może łatwo rozpiąć, ściągnąć, zdjąć czy podciągnąć wpływa korzystnie na szybkość jego samodzielnych działań i poczucie osiągania sukcesu.

Jakie ubrania, jakie obuwie?

• Spodnie, spódniczki na gumkę, ani za luźne ani za ciasne

• Nakrycie głowy, także w okresie letnim

• Buty wyjściowe: bezpieczne, łatwe do zakładania, zapinane na rzepy lub zasuwane

• Kapcie na gumowej podeszwie, zakryte, nie sznurowane, łatwe do założenia

• Biżuteria – zostaje w domu

Jak ubierać? Na „cebulkę”, która najlepiej zabezpiecza przed przegrzaniem lub zziębnięciem.

Zapasowa bielizna i ubranie: są to rzeczy, które leżą w przedszkolu i są wykorzystywane, gdy zachodzi tego potrzeba np. majteczki, bluzka, rajstopki.

Ubiór 3-latka a samodzielność w korzystaniu z toalety:

Dzieci sygnalizują swoje potrzeby fizjologiczne w ostatniej chwili i wtedy liczy się każda sekunda. Jeśli dziecko ma na sobie spodnie na gumkę to samo może je szybko ściągnąć i zrobić siusiu. Natomiast, gdy ma na sobie spodnie dżinsowe, zapinane na metalowy guzik i suwak, to musi wykonać dodatkowo kilka trudnych dla niego czynności. Najpierw musi poradzić sobie z guzikiem, który na ogół trudno się rozpina. Potem musi rozpiąć metalowy suwak, w który czasem „wsuwa się” za długa koszulka czy bluzeczka. Taka nerwowa szamotanina opóźnia lub blokuje właściwe spełnienie potrzeby i często kończy się zmoczeniem rzeczy. Nauczycielka zawsze gotowa jest do pomocy maluchowi ale czy zdąży pomóc wszystkim mając kilkanaście dzieci w grupie?

Dzieci w przedszkolu myją ręce z podciągniętymi rękawami by ich nie zmoczyć.
Jest to możliwe tylko wtedy, gdy rękawy bluzeczek są odpowiednio luźne. Gdy są za ciasne i nie dają się podciągnąć, dziecku bardzo trudno będzie ich nie zmoczyć.

Kapcie – najlepsze są kapcie na gumowej podeszwie, zapinane na rzepy bo dziecko może samo je założyć i zapiąć. Kapcie wiązane nie nadają się, gdyż żaden 3-latek nie potrafi wiązać sznurówek. Przy tym sznurowadła plączą się, robią się na nich supły, wypadają, gubią się. Buty do chodzenia po dworze powinny być wygodne i na tyle luźne by dziecko samodzielnie mogło włożyć do nich stopy, bez specjalnego wciskania.
Najlepiej, gdy buty zapinane są na rzepy bo wtedy dziecko samo potrafi je włożyć i zapiąć, czyli szybko staje się samodzielne. Buty sznurowane zdecydowanie wydłużają czas ubioru i opóźniają wyjście do ogrodu. Ale przed wszystkim ograniczają dzieci w osiąganiu samodzielności w zakresie ich możliwości. Za małe lub zbyt ciasne buty są przyczyną wielu trudności podczas zakładania, często kończących się płaczem. Tych negatywnych reakcji emocjonalnych warto uniknąć, można im łatwo zapobiec kupują luźne i wygodne buciki.

(na podst. ”Wspomaganie rozwoju dzieci trzyletnich” E.Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska)